حق روز ازل کـل نعـم را به دلم داد            بر روی سرم سایه عـشق عـلی افتاد
از لطف خـدا شد دل تنـگـم عـلی آباد            هر ذره‌ای از جان و تن من شده فریاد

با آل عـلی هر که در افـتاد ور افـتاد

من طالب جان دادن از عشق ازلی‌ام            تا روز ابـد مشـتـعـل عـشـق عـلـی‌ام
گر جان طلبد بشـنود از شـوق بـلی‌ام            جز این نگرفتم به خدا درس ز استاد
با آل عـلی هر که در افـتاد ور افـتاد

از چرخش چشمان علی چرخ فلک هست            از خنده مولاست که در سفره نمک هست
فرمانبر او انس همه جن و ملک هست            هرکس که نشد بنـده او لعن بر او باد
با آل عـلی هر که در افـتاد ور افـتاد

او گر که نخـواهد سحـر از راه نیاید            او گـر نـپـسـنـدد به فـلـک مـاه نـیـاید
او گر نـخـرد یـوسـفـی از چـاه نـیاید            هر صبح دمد روح الامین در نفس باد
با آل عـلی هر که در افـتاد ور افـتاد

لبخنـد عـلی جلـوه جـنّات نـعـیم است            بر هر که کند خشم سزاوار جحیم است
او مهرخدا قهر خداونـد عـظـیم است            اینگونه خدا حکم خـدایی به علی داد
با آل عـلی هر که در افـتاد ور افـتاد

آنـانکه سخـن از یـد قـدرتـش بـراننـد            لاحـول و لا قـوت الاه … بخـوانـنـد
شمـیشر علی را ملک الموت بدانـنـد            هرکس که رسیده به مصافش زده فریاد
با آل عـلی هر که در افـتاد ور افـتاد

تو زلف پریشانی و من حال پریـشان            با قیمت جان هم نکشم دست ز دامان
جز تو سخنی نیست در این حلقه رندان            ابروی تو تیغی است که برجان من افتاد
با آل عـلی هر که در افـتاد ور افـتاد